Afscheid van vrienden.

Als eerste, zoals afgesproken, vanochtend om 08.00 uur sharp onze Mijnheer Freedom van Umtwhalume High School gebeld. Hij antwoordde meteen en ging een afspraak regelen met de Principal. Belde terug voordat ik een hap van m’n heerlijke magere yoghurt met allerlei tropische vruchten en muesli kon nemen. We konden meteen komen, ik verslikte mij subiet en proestte dat we er aan kwamen. Al yoghurt etend de bammetjes klaar gemaakt en op pad. Heerlijk we kenden de weg en, genieten: we gingen weer over de dam en vooral genieten van de zeer mooie omgeving. Prachtig, schitturund heuvelachtig landschap met een exacte kopie van de Tafelberg. In opperste beste stemming op school aangekomen en het gesprek met de principal, Mr. Sikhakhane aangegaan. Tevoren uiteraard een indeling  van het gesprek gemaakt, wie begint en waar beginnen we mee. Maar ik hou nu verder m’n kop want Kees wilde dit stuk vertellen. Daarna op naar Minnie’s verjaardag, nou rook ik al wat onraad dus toen ik Minnie melde dat we later op z’n verjaardag zouden komen, reageerde hij meteen terug: Ik ben MORGEN pas jarig! Nou ja geeft niet, we hadden het nou eenmaal zo gepland. Hij was blij ons te zien en moest uiteraard lachen om deze vergissing. Er waren wat oudere dames, vriendinnen van zijn moeder op bezoek en een van z’n broers was er ook. Hem de anti-schimmelzalf gegeven die hij volgens Kees nodig had en daarna op pad naar het centrum van het dorp om wat kleren voor hem te kopen. Trots kwam hij thuis met een nieuwe broek, mooi blauw shirt, sokken, onderbroek en een paar schoenen. Vervolgens nog wat doorgepraat over wanneer hij z’n uitslag van het examen krijgt en wanneer hij naar de Militaire Academie in Durban gaat. Dat zal zo halverwege januari as zijn. Gesproken over een goedkopere manier van communiceren met mij nl via de mail. Samen een e-mailadres aangemaakt en hem R 20 gegeven om even wat airtime te halen zodat we die procedure konden afmaken. Gelukt en daarna stil afscheid genomen, even gehugd en gezegd dat hij goed op zich zelf moet passen en voor z’n kansen moet gaan. Terwijl ik in de auto stapte liep hij al naar binnen, dat doet Minnie altijd omdat hij niet wil dat ik zijn tranen zie. Ook nu weer was ik ontroerd bij het wegrijden, Kees ving me goed op. Door naar de Madlala’s om daar afscheid te nemen ik hoopte Codesa daar ook nog te zien. We rijden het pad op en wie komt daar aan lopen, juist. Ik spreek hem aan op het feit dat hij er gisteravond niet was en wij met een tas eten bij zijn kamer stonden. Hij keek verbaasd en zei dat hij juist hier, bij Zandile, had zitten wachten op ons en hij had zich verbaasd dat wij niet kwamen.                        OK, misverstand dus. Tegen Codesa gezegd dat hij bij allerlei electrotechnische bedrijven moet aan kloppen omdat hij dan een goede indruk maakt. Hij krijgt in maart-april volgend jaar sowieso een internship aangeboden dus tot die tijd kan hij gaan werken en ervaring opdoen wat hem dan weer een voorsprong oplevert bij zijn internship. Met de mogelijkheid dat hij zijn kans vergroot dat hij na zijn internship een baan aangeboden krijgt. Wat ik zag was dat hij in wezen bang is om dit te doen, hij is onzeker. Gezegd dat het enige wat hij kan doen om dit op te lossen is: doe het! Ja, het is moeilijk en eng maar het is ook goed voor je zelfvertrouwen. Om hem een schop onder zijn kont te geven heb ik hem gezegd dat ik vanaf januari as zijn leefgeld halveer, dus R 150 in plaats van R 300,-. Hij knikte. Aan Zandile uitgelegd dat wij vandaag bij de Umtwhalume Boarding School zijn geweest, alle foto’s laten zien. Eraan toegevoegd dat wij morgen nog naar de Port Shepstone High School gaan, die ook een Boarding School heeft. Daarna zal ik haar ook daarover informeren. Vanavond met Kees en Theresa nog eens alles doorgenomen en gewikt en gewogen: we komen erop uit dat het beter is voor Pamela als zij de eerste drie jaar van de High School gaat doen bij een naburige school (bv. De Mweshmweshme High School waar Minnie opgezeten heeft en waar ook de mogelijkheid is om op school je huiswerk te maken) waardoor zij nog kan profiteren van de warmte van het gezin. Zij oogt nog erg jong en wij denken dat zij meer kan profiteren van een Boardingschool als zij wat ouder  is (zoals het ook bij Nocedo is gegaan).

Terugkijkend hebben wij twee jaar geleden vooral veel gedaan, gebouwd en gesjouwd en nu zijn we meer terug gaan treden en moeten zij meer zelf de verantwoordelijkheid op gaan pakken en dat hoort bij volwassen worden.

Alle sponsoren heel hartelijk dank, alle mensen die gereageerd hebben eveneens hartelijk dank, was bemoedigend en ondersteunend!

En last but zeker not least: Kees, m’n vriend, reuze bedankt voor je observaties, ideeen, je muzikale inbreng  en vooral je emotionele ondersteuning!