Laatste dag

Ons gebruikelijk openingsritueel (Kees en Ony scoren het brood en de yoghurt en ik het bier daarna de koffieverslaving onderhouden) verliep vlotjes. Daarnaast waspoeder voor Zandile en een waterkoker gekocht voor Codesa op de verpakking stond: cordless, Ony en ik waren in de stellige overtuiging dat er wel degelijk een snoer aan zou zitten maar dan onder de bodemplaat. Tevens een voedselpakket gekocht voor Mevr. Khomo, stopverf en andere gebruikelijke dingen voor het ontbijt.

Even snel met Codesa overlegd of we de waterkoker onderweg uit het raam konden gooien bij zijn woonplek maar dat lukte niet dus dan eind van de middag.

Voordat we weggingen uit Port Shepstone naar het gebouw gegaan waar de cursus voor cassiere werd gegeven, daar de inschrijving geregeld en betaald voor Zandile; zij zou as maandag al kunnen beginnen. Maar ze zou in principe elke maandag kunnen beginnen, de cursus duurt 2 weken en is van 12.00 tot 14.00, dus zeer gunstig voor haar.

In Izing aangekomen (waar inmiddels allerlei bouwmarkt-personeel ons als oude bekenden begroeten, hetgeen terecht is gezien het feit dat hun omzet deze week verdubbeld is) zouden we het glas (dat nu wel op maat zou zijn gesneden) ophalen. Helaas had de glassnijder het cijfer acht voor een nul aangezien dus moesten een aantal ruiten over, hier wreekt zich het onduidelijke handschrift van de dokter!

Met enige vertraging bij Zandile aangekomen waar de knecht van de vage oom schitterde door afwezigheid, hij zou zich die dag verder niet meer laten zien. Nou was dat niet zo erg want met zijn tempo zou het nog zeker een week duren voordat alle ruiten met stopverf gezet zouden zijn. Veel erger was dat ook de 3 zakken stopverf zich niet meer lieten zien; wij hebben toch het zeer sterke vermoeden dat de knecht zich deze wederrechterlijk heeft toegeëigend. Overwoog nog even om de sherif in te schakelen maar zoveel tijd hadden we niet meer. Er was nog een beetje stopverf over dus Ony kon vast beginnen.

Kees wilde nog even in de plaatselijke kliniek kijken dus Kees daar afgezet en ondertussen zou ik bij mevr. Khomo het voedselpakket brengen en op de school van Minnie zijn leraar en Minnie zelf te spreken krijgen. Mevr. Khomo was er uiteraard zeer blij mee, na mijn belofte om de volgende keer weer bij haar te gaan logeren (sorry Kees, nog niet met je overlegd) doorgereden naar school.

De leraar bleek al weer vertrokken maar Minnie wel gesproken. Hem gezegd dat ik bij zijn moeder een enveloppe heb achtergelaten met R 900 voor nieuwe kleren en schoenen. Minnie gaf met een stralend gezicht aan dat as zaterdag de inkopen gedaan zouden worden. Voor de zekerheid gaf hij mij de naam van de leraar met diens telefoonnummer, ondertussen had ik al een foto gemaakt van het informatiebordje waar zowaar een e-mailadres op stond.

De onmisbare stopverf  gekocht en ja waar zou ik Kees anders kunnen aantreffen dan op de hoek waar het bananenvrouwtje zit.

Teruggekomen was Ony al aardig op streek met de ruiten maar helaas bleek bij één ruit dat er een hoekje afgesneden moest worden. Aangezien ik met Fesju naar het dorp zou gaan om zijn inschrijving te regelen voor het vervolgonderwijs, afgesproken dat ik dat ga regelen. Fesju zou er om 13.30 uur zijn maar kwam pas om 15.20 u; ondertussen kon ik uitvoerig met Zandile praten. Little Henkie die als een wervelwind om mij heen draaide kreeg ik toch weer rustig en op een gegeven moment lag hij languit op tafel en hield ik een hand op zijn buik. Hij greep m’n hand en viel in slaap.

Zandile moest hier erg om lachen. Zandile gaf aan dat Feshu zich gisteren ontzettend opgelaten had gevoeld tijdens de voedselpakkettenceremonie. Dit omdat de directeur zo uitvoerig had benadrukt dat zij arm waren en dat die witte mensen uit Nederland hen al jarenlang aan het helpen waren met het opknappen van het huis etc etc etc.

Ook vond hij het beschamend dat dit alles gebeurde ten overstaan van alle leerlingen van de school, waarom moet de hele school weten dat zij arm zijn? Haar gezegd dat ik het helemaal met haar eens ben en dat ik daarom ook tevoren aan Theresa had gevraagd of het wel zo verstandig was om alle leerlingen uit te nodigen. Theresa had aangegeven dat dat helemaal niet erg was want er zou ook een heel programma om heen zitten (dat bleek achteraf dus het zingen en de diverse toespraken te zijn).

Verder gaf Zandile aan dat zij niet zo goed wist hoe zij ons (en mijn familie en vrienden) kon bedanken voor alles wat wij gedaan hadden. Gezegd dat zij ons kan bedanken door haar leven te leven, de cursus te doen, een baan te vinden, de opvoeding en het huishouden te managen en hopelijk op een positieve manier gebruikt te maken van de coach. Als de kinderen vervolgens een studie kunnen gaan doen een daardoor een betere uitzicht op de toekomst hebben, zijn wij al meer dan “bedankt”.

T.a.v. de coach: zij gaf aan deze vrouw te kennen, zij hadden vroeger samen op school gezeten, zij had geen negatieve ervaringen met haar maar zij woont in de buurt en haar ervaring met locals is dat die al snel kletsen over elkaar. Dat betekent dat zij geen vertrouwelijke dingen over haarzelf met haar zal gaan bespreken. Desgevraagd gaf zij aan dat er in de kliniek wel social workers zijn, gezegd dat die een geheimhoudingsplicht hebben. Zij wist dat en zal bekijken of zij daar gebruik van kan maken. Voelde een grote eenzaamheid neerdalen rondom haar, hield haar hand vast en wist even niet goed wat te zeggen.

Met een schok werd Henkie wakker en stond meteen weer “aan”.

Eén voor één druppelden de kinderen binnen en buiten: de regen naar beneden. Ony stond ondertussen kletsnat en blauwbekkend buiten de ruiten in de stopverf te zetten en Kees, ja, what the hell, waar hing Kees uit. Nou Kees stond daar gewoon te bewijzen dat hij van een boerderij afkomstig is: met een tevreden gezicht was hij in de regen de gansche tuin aan het omspitten.

Fesju kwam eindelijk binnen (hij bleek om onduidelijke redenen toch niet eerder van school weg te mogen) en pakte zijn spullen. Echter voordat eindelijk we op pad konden gaan belde Theresa. Ja, zij had een jongen mijn kant op gestuurd en daar moest ik even mee praten. Wat is dit nou weer, gezegd dat ik wegmoest etc. Bovendien ik kende die jongen helemaal niet, ik wist niks van hem. Theresa gaf aan dat die jongen gisteren ook een voedselpakket had gehad en dat hij een vraag aan mij heeft. Nou kon ik die vraag wel vermoeden maar geef effe wat meer info en bovendien zal ik maar heel kort met hem kunnen praten. Toen ik met Fesju het pad afliep richting auto  kwam de jongen net aanlopen. Fesju was zo fijngevoelig om alvast naar de auto te lopen zodat ik met hem alleen kon spreken. Het kwam erop neer dat hij samen met zijn 2 zussen in een huis woont, ouders overleden, de oudste zus heeft 2 kleine kinderen, in totaal komt er van 5 kinderen “grant” binnen, dat is 5 keer R 350,- en daar moeten zij alles van betalen. In de praktijk komt het erop neer dat het voor 90% aan eten opgaat. Gezegd dat ik het vanavond met Theresa zal bespreken en dat hij morgen van haar antwoord krijgt. Toen ik met Fesju in de auto zat gaf hij aan dat de jongen vlakbij woont en aangezien wij er praktisch langskwamen de jongen een stukje meegenomen. Bij de bibliotheek aangekomen (mij bekend omdat ik daar met Henk 3 jaar geleden in het begin kwam vanwege het grateloze internet, die vervolgens al na 1 dag uitviel en niet meer aankwam) bleek, hoe kan het ook anders, het internet uitgevallen. Ik zag Fesju moedeloos kijken, hoe moest het nu want er moest via internet ingeschreven worden, allerlei formulieren uitgeprint die vervolgens weer opgestuurd moesten worden naar het Department of Education.

Gezegd dat ik een smartphone heb, misschien dat dat een mogelijkheid biedt? Nou dat wilde ze wel proberen.

De vrouw in kwestie ging naar de desbetreffende site en vulde allerlei data in, ondertussen kreeg ze ook nog telefoon (op haar eigen smartphone, what the heck).

Ze was in staat om uitgebreid en kalm een gesprek te voeren en ondertussen met gebarentaal Fesju te vragen welke alternatieve studies hij allemaal wilde gaan doen. Daarna moest alles nog eens rustig doorgenomen worden of alles wel klopte, etc etc, ondertussen zag ik hevig zwetend dat de batterij akelig snel het nulpunt naderde (ik moet de laatste tijd m’n mobiel in de auto continu aan het infuus leggen omdat de batterij als een dronken gek leegloopt). Met samengeknepen billen vreesde ik dat als de juffrouw klaar zou zijn met invullen en op de knop verzenden zou klikken, de telefoon zuchtend de geest zou geven. Zachtjes kermend gaf ik aan dat de battery very low is dus... Ze knikte vriendelijk en ging rustig door. In doffe wanhoop richtte ik mij tot Henk: “Henk als er ergens een moment is waarop jij zou moeten ingrijpen DAN IS HET NU!!!!” En zowaar het formulier werd verzonden, kolere. Maar nu moest het formulier ook nog uitgeprint worden, of ik een usb-kabel had. Tuurlijk die ligt in de auto. Maar wat jullie niet weten is dat de telefoon op een avond op de grond gevallen is op de usb-stekker die vervolgens vervaarlijk omboog. De vrouw probeerde mijn invalide mobiel met de computer te laten praten maar die zag hem niet. Vervolgens gevraagd of het ook via bluetooth kan maar ook toen zagen de 2 apparaten elkaar niet.

Een jonge smart medewerker pakte zijn mobiel en toen konden de 2 wel met elkaar praten en zo lukte het om de formulieren uit te printen.

Fesju duizelde van al dit technisch geknutsel, begrijpelijk want hier was uiteindelijk een technisch hoogstandje verricht. Bij het afscheid herkende de medewerkers mij en vroegen of ik hier ook 3 jaar geleden was met Henk, dat bevestigd.

Maar vervolgens moesten wij naar het politiebureau, zij moeten de kopieën stempelen teneinde zodoende officieel te bevestigen dat de kopieën een juiste weergave zijn van het origineel. In het politiebureau hing een nare, landerige sfeer. Een agent stond met zijn mobiel te spelen, een ander hing wat verveeld aan de balie, een moeder met kind zat aangifte te doen binnen hoorbare afstand van iedereen. De sherif zat met zijn dikke buik achter z’n bureaublad geklemd een tijdschrift te lezen. Gelukkig bleek een stevig gebouwde constable bereid en in staat de kopieën te stempelen ondertussend grappend naar zijn collega’s dat die jongen (=Fesju) wel erg klein is voor zijn 18 jaar, etc, etc). Met een neutrale grijns op m’n gezicht en inwendig knarsetandend de constable vriendelijk bedankt en snel het pand verlaten.

Tot slot naar het postkantoor waar R 300 betaald zou moeten worden en het geheel opgestuurd. Maar aangezien Dukamude (de shop waar wij de ruiten en de kozijnen hadden gekocht) om 17.00 uur sluit en het 16.55 u was eerst daar naar binnen gehold.

Ik wist al dat de glassnijder er op dit tijdstip niet zou zijn dus tegen de vriendelijke man (die ik uiteraard inmiddels al kende als mijn broekzak) achter de kassa gezegd dat ik zelf wel boven een stukje glas ga afsnijden. Allemaal dikke prima en snelde naar boven. Even een kwastje terpentijn erover en met de glassnijder een hoekje afgesneden. Buiten met Fesju de auto ingesprongen en naar het postkantoor.

Fesju begon alle papieren uit te pakken, zowel de originelen als de kopieën en constateerde zachtjes fluisterend in wanhoop dat er 1 papier vergeten was om te stempelen. Ik moest alle moeite doen om niet krankzinnig te worden maar gelukkig bleken toch alle papieren er te zijn. Papieren, papieren, ik dacht dat dat alleen in ons land belangrijk was, gek word je er van. Om 16.59 u. kwam er een heel verhaal van de vriendelijke doch zeer persisterende beambte dat ik in de PEP-store moest betalen (want hier was het loket dicht), dan met bewijs van betaling terug moest komen en dan zou alles goed komen. Nou dat gingen we inmiddels dus niet meer halen.

R 300,- gepind en afgesproken dat Fesju dat morgen zelf gaat regelen, Zandile zou eventueel mee gaan omdat Fesju wat bang is aangezien hij tamelijk klein is voor zijn leeftijd. Aangeboden dat ik hem eventueel morgenochtend vroeg zou kunnen ophalen om het alsnog te regelen maar dat hoefde niet.

En zo, beste familie en vrienden, hebben wij in de regen dan hartelijk afscheid genomen van de kinderen, daarbij kreeg ik van Pamela nog een prachtige tekening, waarvan ik een foto zal maken en op de blog zal zetten. Een betere afsluiting van onze onderneming die Kees en mij veel plezier en voldoening hebben gegeven, is er niet.

De tekst luidt:

To: Toon

My name is Pamela. I am on Grade 4. I live at KwaGodloza, ward 4. When I grow up I want to help other people are struggling. I know it is hard when you help us. When I am at grade 12 I want to found colleges I want to be a doctor or a social worker I want to have a beautiful future When I grow up  I want to work hard and help my family. I want to thank you Ton about everything you made for us.

Love, from Pamela”.

Bij deze wil ik Kees hartelijk bedanken voor zijn waardevolle inzet en adviezen die hij tijdens mijn gevlieg en gedraaf influisterde waardoor soms enige onheil voorkomen kon worden. Kees je was en bent een waardevolle steun en toeverlaat, ook voor de kinderen. 

Alle familie en vrienden nogmaals hartelijk dank voor jullie mentale en financiële ondersteuning, ik heb helaas niet alle mails kunnen beantwoorden, waarvoor excuses.