Kerstverhaal

Vandaag zouden we naar een reptielenpark gaan bij Margate, dichtbij Port Shepstone. Om hen uit de comfortzone te halen afgesproken dat we ze niet zouden gaan halen maar dat ze zelf met taxibus naar Port Shepstone zouden komen. Wij zouden ze dan hier oppikken . Echter vanochtend kwam het bericht van Sane: we kunnen niet komen met de kinderen want het regent te hard. Eerst nog gevraagd hoe het dan ging als de kinderen naar school moesten door de regen in het afgelopen jaar. Maar op een gegeven moment regende het bij ons ook. Vervolgens gezegd dat we naar hen toe gaan, we nemen dan een lunch mee en drinken, daarna zal ik dan onze beslissing meedelen aan Zandile, Sane en Mkhulu. Ik was tot het besluit gekomen dat we de financiele ondersteuning gaan halveren en dan na drie maanden helemaal stoppen. Brood, salade, bananen, appels en warme kippenpootjes meegenomen en daar ter plekke binnen verorberd. Dat werd een vrolijke boel uiteraard al vond ik het moeilijk om de kleintjes op hun blote voeten over de betonnen vloer te zien lopen, al gauw werd er een deken op deg

rond gelegd. De regen kwam met enorme watertanks tegelijk uit de lucht plensen en ja wat doe je dan op een gegeven moment: juist je gaat zingen met elkaar. Eerst kwamen de kinderen met hun liederen, en om Nederland een beetje van het “muziekaal onderontwikkeld land” imago af te helpen hebben Kees en ik hen het beruchte Vader Jacob trachten bij te brengen, uiteraard als canon uitgevoerd. De kinderen waren stomverbaasd (en terecht), de jonsten konden het Bim Bam Bom vlekkeloos meezingen.            Tot slot stelde ik voor een kerstlied ten gehore te brengen, Zandile kwam meteen met Silent Night, iedereen enthousiast. Kees zocht op zijn iFöhn de Engelse tekst op en met alle kinderen over Kees heen gebogen hebben wij deze kerst-klassieker ten hemel gezonden. Een mooier kerst had ik mij niet kunnen wensen. (zie video) Maar ja, er moest ook nog een vervelend besluit gemeld en uitgelegd worden. Dus op een gegeven moment Zandile, Sane en Mkhulu naar de slaapkamer uitgenodigd. Hen uitgelegd dat zij al vijf jaar gebruik maken van het fonds, dat Sane eveneens vijf jaar de kans heeft gehad om verder te studeren, dat Feshu in Jeffrey’s Bay ook een, zij het geringe ondersteuning van het fonds gaat krijgen en vooral: dat we willen proberen Pamela de kans te geven om naar een Boardingschool te gaan. Ergo: nog drie maanden een gehalveerde, ondersteuning en dan stopt het. Zandile gaf aan dat zij het begrijpt en dat zij het fonds, de sponsoren, heel hartelijk bedankt voor al de hulp die zij in de afgelopen vijf jaar heeft mogen ontvangen. Tevens dat het hun situatie enorm verbeterd heeft. Zandile uitgelegd dat wij de school van Pamela gesproken hebben en dat die (evenals Theresa) heeft aangegeven dat het voor Pamela het beste zou zijn als ze naar een Boardingschool zou gaan. Ze gaf aan dat ze dat begrijpt en dat ze het daarmee ook eens is en dat ze het belangrijker vindt dat Pamela hiermee geholpen wordt om later te kunnen doorstuderen dan dat het geld naar haar zou gaan. Sterker nog: ze stelde voor om het geld wat zij nu nog drie maanden gaan krijgen, nu meteen te stoppen zodat de kans groter is dat het fonds de Boardingschool van Pamela zou kunnen gaan betalen. Ik was behoorlijk geraakt door haar opmerking en vond het groot van haar zoals zij reageerde. M’n respect aan haar betuigd. Ook Sane snapte waarom het besluit genomen is en liet ook blijken dat ze het zelf heeft laten zitten. Tegen Mkhulu gezegd dat er een zware last op de schouders van zijn twee oudste zussen drukt en dat er nu van hem verwacht wordt dat hij hen zoveel mogelijk bijstaat en helpt. Hij knikte. Tot slot Sane en Mkhulu gevraagd of zij de kamer wilde verlaten omdat ik nog even met Zandile alleen wilde spreken. Aan Zandile meegegeven dat Kees en ik het idee hebben dat haar leven uit balans is (door traumatische gebeurtenissen, o.a. verkrachting, HIV, overlijden van haar moeder en geen erkenning, aandacht van haar moeder, waardoor zij er geheel alleen voorstond) en dat je dat niet kan verhelpen door betere, andere of meer medicijnen maar door hierover in gesprek te gaan met een social worker. Eraan toegevoegd dat dat niet gaat helpen als zij het gevoel heeft dat ze gestuurd wordt, m.a.w. het is jouw keuze. Ze antwoordde dat ze dat al eens geprobeerd heeft en dat ze daar juist ellendiger uit kwam. Ze wil zich liever op de toekomst van de kinderen richten, dat geeft haar kracht om door te gaan waardoor ze het verleden “vergeet”. Hartelijk afscheid genomen en afgesproken dat we as dinsdagmiddag voor het laatst langs komen. Zandile: wat een kracht en mooi karakter, diep respect.