Voedselpakketten!

Kees met Ony bij Dr. Engar eruit gegooid en verder naar moe Khomo gegaan om daar de enveloppe met geld voor Minnnie’s kleding en schoenen achter te laten.

Kees zou met Dr. Engar gaan overleggen over Ony’s huidziekte, Engar was er niet maar wel een vervanger. De vervanger bleek een zeer deskundig iemand te zijn en uiteindelijk kwamen ze erop uit dat het een resistente schimmelinfectie was waarbij een dure zalf nodig was. Maar hij wist een apotheker in Port Shepstone die wel korting wilde geven als Kees diens naam zou noemen. Probleem opgelost.

Moe Khomo was verrast mij toch nog te zien haar de enveloppe gegeven en op het hart gedrukt daar de spullen voor Minnie voor te kopen. Enigszins verlegen vroeg ze of zij ook een voedselpakket mocht hebben, haar gezegd dat ik dat morgen ga regelen voor haar. Mij losgerukt uit de hartelijke omhelzing en op weg naar de school van Minnie. Op school bleek de betreffende leraar van Minnie niet aanwezig, aan de plaatsvervanger duidelijk gemaakt wie en wat ik ben, afgesproken dat de leraar van Minnie mij morgen zal bellen op m’n afrikaans nummer.

Het dorp ingesjeesd omdat de tijd begon te dringen, het glas voor de nieuwe ramen opgehaald en wilde daarna foto’s maken van het inladen van de voedselpakketten maar die bleken al op school afgeleverd te zijn. Nou ja beter te vroeg ......

Desgetelefoneerd bleek dat Kees inmiddels ook bijna klaar was bij de arts en hen daarna opgehaald. Ik wilde snel links afslaan om naar Zandile te rijden maar Kees krijg je nooit zo maar langs die vrouw die heerlijke bananen verkoopt langs de weg.

Dus OK weer een zak bananen voor R 20 binnenboord gehaald en toegegeven: ze waren zoals gewoonlijk bijzonder lekker.

Bij Zandile bleek de vage oom van Condesa bezig te zijn met het derde kozijn in te metselen en stond een verse joint te draaien. Het zag er relaxed uit en zijn knecht was bezig het cement langs de kozijnen glad te strijken.

Het glas op bed neergelegd en er snel vandoor naar de school om de voedselpakkettenceremonie voor te bereiden.

De vrachtwagen stond al een tijdje in de hitte (29 º C) en had even de indruk dat de maisolie al stond te koken.

Hevig zwetend samen met Kees de 16 pakketten klaar gelegd in het gras, uiteindelijk bleek dat er nogal wat blikken maisbonen over waren, prima deze meteen gereserveerd voor mevr. Khomo.

Vervolgens kwamen de granny’s het grasveld op gestrompeld gevolgd door een hele stoet van leerlingen die allemaal stoelen aansleepten.

Alle ouders dan wel granny’s een voor een hartelijk welkom geheten en een praatje gemaakt.

Toen begon zo langzamerhand het programma, mijn God wat hadden ze er een toestand van gemaakt. Iedereen die er toe deed moest zonodig een toespraak houden en men was bepaald niet zuinig met woorden. Het mooiste vond ik dat er aan het begin ineens een vrouw uit de groep een lied aanhief en iedereen inviel, dat was een kippenvelmoment.

Ik weigerde beleefd doch beslist een stoel omdat ik gezellig naast Amanda, Tutu en Pamela zat.

Na weer een andere veels te lange toespraak kwam een wat oudere jongenskoor de hoek om en begon een huivering wekkende act met een jongen die keihard maar verschrikkelijk zuiver steeds solo zong waarna de rest inviel. Christ wat was dit mooi en had moeite om m’n tranen binnen te houden.

Kees heeft hier video-opnamen van gemaakt en uiteraard te zien op m’n blog.

In m’n onvermijdelijke toespraak Henk Langen gememoreerd en dat hij degene was die dit allemaal opgezet heeft.

Verder de leerlingen aangespoord om bij problemen met de leraar te praten of met Theresa Tsabalala omdat zij er zijn voor hen om hen hierbij te helpen.

Tuurlijk m’n credo benadrukt dat de enige weg uit de armoede studie studie en nog eens studie is. Geëindigd met de mededeling dat het mij een eer is om deze voedselpakketten, die door familie en vrienden uit Nederland mogelijk gemaakt zijn, hen aan te bieden.

Op het eind nog even het woord genomen omdat ik vond dat ik Kees wel even had mogen noemen. Kees publiekelijk bedankt voor zijn steun en zijn medische hulp die hij zo links en rechts had geboden.

Omdat er granny’s waren die verder geen familie hadden om het zware en uitgebreide voedselpakket te vervoeren Theresa aangespoord om wat oudere jongens uit diverse klassen te laten helpen; aldus geschiedde.

Mkhulu, Tutu, Pamela en Amanda gevraagd om mee te helpen het voedselpakket van hen naar onze auto te slepen.

Aangezien ook de coach Yvonne van de school mee zou gaan met ons om met Zandile kennis te maken moesten de kinderen lopen. Mkhulu rende naast onze auto mee en na 10 km, eigenlijk 200 meter, besloten om hem toch maar de auto in te laten kruipen.

Bij het huis aangekomen bleek de kozijnenklus toch niet erg opgeschoten, de maten van de sponningen waren niet overal hetzelfde dus het glas moest bijgesneden worden.

Aangezien ik ondertussen met Zandile en de coach in gesprek was ging Kees met de ruiten terug naar het dorp.

De coach bleek in het gebruik toch spraakzamer dan ik tevoren had ingeschat en dat trof mij aangenaam. Zandile moest opschrijven wat zij zoals deed overdag en uiteindelijk werd er een vervolgafspraak gemaakt. Ondertussen hield ik Henkie in bedwang want hoewel het een schat van een jong is, is het ook een ongeleid projectiel die op uiterst vermoeiende wijze continu de aandacht vraagt. Op de een of andere manier zoekt hij altijd mijn aanwezigheid op en wordt hij rustig als hij bij mij staat. Hij wil dan dat ik een arm om hem heen sla en ondertussen staat hij wat te brabbelen of met m’n bril te spelen. Zandile merkte lachend op dat onze grote Henk Langen toch weer aanwezig is al was grote Henk wel een stuk rustiger dan deze Henkie!

Kees kwam ondertussen teleurgesteld terug, de glassnijder bleek al naar huis, dus morgen verder. Aanvankelijk wilde ik de vage oom maar de helft betalen omdat het nog niet klaar was maar Kees gaf terecht aan dat de man er niks aan kon doen dat het glas niet in orde was. Na ampele overwegingen toegestemd om hem de R 500 te betalen onder voorwaarde dat zijn knecht terug zou komen morgen als wij met het glas arriveren. Deal.