Laatste losse eindjes

Omdat ik het niet laten kan: nog een belangrijk gevolg van de nieuwe kleren is het feit dat Amanda nu op de crèche zit en waar ze het reuze naar haar zin heeft! Positief is ook dat Zandile naar Henk belde om te vertellen hoe blij ze was met alles. Toen Amanda doorhad dat zij met Henk stond te praten werd ze verdrietig,  dat is "helaas" ook een prijs die betaald wordt (al zit daar ook een positieve kant aan). Zaterdag werd ons door (daar gaat ie weer) Theresa Nthibiseng Tshabalala, een lunch aangeboden als dank. Met uitzicht op de torenhoge aanstormende golven van de Indische oceaan hebben we de laatste details besproken over het geld dat maandelijks aan Zandile verstrekt gaat worden, de manier waarop wij contact zullen onderhouden, het adres waar ik de brieven aan de kinderen heen kan sturen, etc. Zondag zijn we naar een kerkdienst van de Sionkerk (een afsplitsing van de Pinkstergemeente) geweest. Dat was een bijzondere belevenis, er werd gedanst, gezongen en op trommels geslagen. Naast ons stond een oudere man te dansen en te zingen, hij had een lieve uitstraling, kinderen deden enthousiast mee. Door de dominee werden we meerdere malen bedankt voor ons werk voor een van de wezen. We waren door God gezonden etc, etc, je zag Henk (als heerser, u weet wel) met de minuut groeien. Na deze marathonsessie van 2 uur terug naar huis. Als laatste stond er nog een tocht naar een grot in de buurt  gepland. Dat was ongeveer aan het eind van de wereld, daar bleek nog familie van Minnie te wonen. De zoon bracht ons door verbrande grasvelden naar een rotsplateau. Daar bleef Henk achter want het werd een linke afdaling. De jongens keken angstig naar mij en vroegen of ik wel meewilde en verwachtten, hoopten misschien, dat ik "Nee" zouden zeggen, echter ik zei dat ik "Tuurlijk, meeging" en had bijna meteen spijt van m'n uitspraak want het werd een afgrijselijke afdaling. Aan het eind moest er aan een klif gehangen worden, ergens down under een voet op een richel gezet worden en dan zijwaarts afspringen, zo iets, begrijp je. Beetje bleek om de neus bij de grot aangekomen wat foto's gemaakt en, quasi bezorgd om Henk, zeggen dat we nu toch echt terug moeten gaan want "Henk zit zo zielig alleen te wachten". Terug omhoog de richel op was bijna onmogelijk, de jongens sleepten mij de richel op en de rest was natuurlijk een "piece of a cake". 's Avonds afscheid genomen van Mevr. Khomo, Minnie en Phelo. Dat was een mooie afsluiting want Henk had aangegeven wat meer van de jeugd van moeder te willen weten en dat was een triest verhaal van 4 broers/zusters overleden en suikerriet stelen van de grote vrachtwagens die langs rijden en meer eten was er niet. Wat nieuw was voor Henk: toen Phelo 8 was ging zij met haar zus en broer (en andere kinderen uit de buurt) suikerriet stelen uit het veld want er was domweg te weinig eten. Dit is nog maar 10 jaar geleden. Vergeleken met toen is de situatie sterk verbeterd. En vandaag is het maandag en zijn we naar Ayob Vawda in Ladysmith gereden (vriend van Henk), een heerlijke Indiase maaltijd genoten en op de laptop van zijn zus, dit laatste verhaal te maken. Onderwijl genietend van de mooie verhalen van Ayob die (samen met een vriend) per auto vanuit Izingolweni door Afrika heen naar Cairo is gereden en zo verder naar het verre oosten, Rusland en China en weer terug!! Morgen gaan we een museum bezoeken en dan woensdag terug naar Johannesburg en donderdagmiddag aankomst op Schiphol. Mijn plan is om in elk geval een keer terug te gaan en (schriftelijk) contact te onderhouden met de 8 kinderen Madlala. Het was een eer om te mogen doen. Dank voor jullie leuke en positieve reacties (en vooral financiële bijdrage!) en het ga jullie goed.