Wereldrecord!

Eindelijk na 69 jaar is het mij gelukt: 48 uur in 1 dag stoppen, het kan dus wel!      ’s Morgens als de gesmeerde bliksem naar de ons overbekende shopping Mall Oribi Plaza. Kees en Ony boodschappen halen, ik het Castle bier en een nieuwe USB kabel voor m’n smartphone. Meteen door naar Shelley Beach voor 2 matrassen en nog een lakenset voor Codesa. 2 matrassen dubbel gevouwen achter in de auto. Codesa had net via wotsep gevraagd of hij mee kon rijden want geen school vandaag want de leraren waren niet komen opdagen na de vakantie. Goed, want we konden Codesa’s hulp goed gebruiken en bovendien kreeg hij nog geld voor mij voor de taxibus die hij in de komende maanden in de weekenden moet gaan gebruiken om op en neer van Boboyi naar Izingolweni te kunnen. Codesa opgepikt langs de N2 en die nestelde zich half boven op Ony want die zat op de half neergeklapte bank vanwege de matrassen.

Onderweg Codessa gevraagd of hij iemand uit zijn omgeving weet die 4 raamkozijnen kan plaatsen; na enig nadenken kwam hij met een vaag familielid die vlak bij de school woonde. Bij Zandile aangekomen bleek die zich al wat beter te voelen door de antibiotica, Kees gaf aan dat het in elk geval positief is dat zij goed op de antibiotica reageert.

Inmiddels was het half twee en we gingen aan de lunch die we meegenomen hadden.

Theresa aan de telefoon: of ik naar de school kon komen want ik moest de administratrice nog spreken met wie zij samen de situaties van HIV-weeskinderen bespreekt. Dat wilde ik ook omdat als Theresa wegvalt dan heb ik in elk geval een vervangster die dat kan overnemen.

Snel m’n lunch naar binnen gepropt, Kees en Codesa gingen mee omdat het familielid die de klus eventueel zou kunnen gaan doen vlak bij de school woont.

Op school weer het bekende verhaal: ik werd uitbundig aan het lerarenkorps voorgesteld, beetje dollen en uiteraard de directeur (de principal) waarvan het zeer ernstige vermoeden bestaat dat hij geld van de overheid (wat dus voor de school bestemd is) deels voor eigen doel gebruikt. In elk geval krijgt Theresa (Deputy Principal) nooit enig inzicht in de financiën. Er schijnt onderzoek gaande te zijn van het department maar dat loopt zo traag als dikke stront.

Laten we zeggen dat de verhouding tussen Theresa en dit opperhoofd enigszins bekoeld is. De directeur gehuld in een zeer deftig pak met allerlei glitter en glamour uitbundig en quasi onderdanig begroet. De man genoot van zijn rol (en ik van de mijne). Toen Kees zich aan hem voorstelde begon hij meteen woordgrappen te maken over de achternaam van Kees, Kees had moeite om serieus te blijven over deze windvaan.

Na deze komedie voor 3 heren kennis gemaakt met de administratrice en wat belangrijker was: met de coach die Zandile gaat begeleiden. Hardstikke goed want dat moest ook nog geregeld worden. Kees en ik hebben wel wat twijfels over deze dame, ze bleek schoonmaakster te zijn en desgevraagd naar sociale opleiding bleef het antwoord vaag. Bovendien was ze nogal zwijgzaam wat ook niet echt hielp. Aangegeven dat het belangrijk is dat Zandile geholpen wordt met het opvoeden van zoveel kinderen en het bestieren van de huishouding; tevens dat door het werken aan dit soort (min of meer) praktische zaken er ook een vertrouwensrelatie zou kunnen ontstaan waardoor Zandile ook over haar HIV ziekte en alles wat daarbij komt kijken, zou kunnen praten. Ze knikte, het zal mij benieuwen.

Afgesproken dat de 16 voedselpakketten morgen rond 12.30 gebracht gaan worden en om 13.00 uur uitdeeld. Dat gaat dan gebeuren op het voetbaldje wat naast de school ligt, volgens Theresa moet ik boven op het talud staan en “gansch het volk” toespreken want behalve de 16 kinderen zullen alle kinderen van de school aanwezig zijn. Zij zullen dan op hun beurt een traditionele zoeloedans ten beste geven, Kees werd geadviseerd om alle camera’s en videoapparatuur gereed te houden.

Vervolgens naar de ernaast gelegen lagere school gelopen en gesproken met dhr. Phumza, de directeur. Hem uitgenodigd om ook aanwezig te zijn bij het uitdelen van de voedselpakketten, samen met Feshu, Mkhulu, Tutu, Pamela en Amanda.

Snel naar het vage familielid gereden waarvan Kees inmiddels had begrepen dat die “nog weleens dronk”. De man (had net een enorme joint gedraaid) was uiteindelijk bereid de klus te doen morgen voor R 500 i.p.v. R 600.

Terug naar Zandile, hout voor de reparatie van het bed opgemeten en naar het dorp om zowel het hout, als het cement als de 4 ramen te bestellen. Terwijl het hout en het cement in m’n auto lagen ontmoette ik Minnie Khomo! Wat een geluk want ik wilde hem nog spreken over wie hij kon vertrouwen, etc.

Desgevraagd gaf hij aan dat zijn mentor op school wel te vertrouwen was, ook dat hij kleding en schoenen nodig had. Volgens hem zou dat met R700,- (= €  45,-) wel te doen zijn, afgesproken dat ik een enveloppe met R 700,- bij zijn moeder zal achterlaten, volgens hem komt dat op deze manier goed.

Daarna door naar de bouwmaterialenhandel waar ik met Ayob afgelopen zaterdag was, de man wilde net zijn winkel sluiten, toen hij mij wild zag gebaren deed hij zijn shop weer open en kon ik net op tijd 4 ramen meenemen. Hem gezegd dat ik nog steeds niet het bussinessplan van zijn zoon heb ontvangen per mail, hij zal z’n zoon erop aanspreken.

Tenslotte door naar de Bargains Wholesalers om aan Imraan (manager van deze toko) door te geven dat voedselpakketten om 12.30 u. gebracht moeten worden.

Ook hier werd de deur net gesloten maar omdat ik de adj.manager kende en begroette kon ik nog langs de security naar binnen glippen die mij net wilde aanhouden. Imraan begroette mij hartelijk en hem het tijdstip doorgegeven.

Met een bloeddruk van 300 terug naar Zandile gereden waar men uiteraard met smart op het hout zat te wachten om het bed te maken. Om 18.30 uur bij het vallen van de avond terug naar Port Shepstone en Codesa weer in Boboyi afgezet.     Kees en ik waren zeer moe maar ook zeer voldaan.