Alles in één!

De avond er voor was negatief geëindigd omdat Theresa vond dat ik voor Tutu (18 jr.), de oudere broer van Pam, te weinig deed. Aanvankelijk was het plan om met Pam, Theresa, Jaap en ondergetekende naar de kostschool in Umthwalume te gaan. Theresa had gebeld met die kostschool en de Transfer brief en de resultaten van Pam zouden klaar liggen. Echter 's ochtends het briljante idee gekregen om Tutu ook meteen maar gelijk met Pam op te halen dan hadden we tijd om ook met hem te spreken. Want hij bleek zijn eindexamen gedaan te hebben aan de Sinamusa High en dat wist ik helemaal niet!! Ja, als niemand mij wat vertelt..... Onverwachts vroeg Zandile of ik nog plek had in de auto gezegd alleen op de heenweg naar Port Shepstone; ze wilde graag mee omdat zij documenten moest ophalen. Voordat we met volle bak vertrokken Codesa nog aangesproken en gezegd dat we elkaar eind van de middag nog even moeten zien en spreken. Onderweg geprobeerd met Tutu te praten maar die praat zo mogelijk nog zachter dan Pam (en Theresa) dus dat werd helemaal niks. Al rijdend viste ik een papiertje uit m'n borstzak en een balpen en aan Tutu gevraagd wat hij nou wilde gaan studeren, daar heeft hij behoorlijk lang de tijd voor genomen.  Onderweg Zandile afgezet, voorbij Paddock waar zij bij een bedrijf had gewerkt. Aanvankelijk zouden we om 09 .00 u Theresa ophalen maar dat zou sowieso al niet lukken want we moesten Pam (en Tutu) ook nog eerst ophalen. Alle snelheidsgeboden in ruime mate niet opgevolgd en met een dampende motor stonden we rond 10.00 uur voor de ijzeren gate van haar compound. Maar geen Theresa, het bleek dat zij op school nog het nodige te doen had en dat had zij eerst naar mijn oude (Nederlandse) telefoonnummer gestuurd, dus dit nieuws kwam te laat bij mij aan. Zij raadde aan om eerst het schooluniform van Pam te gaan kopen dat was op zich ook een handig idee dan kon zij haar ding op school afmaken en wij zouden haar appen als wij haar kant weer zouden op komen. Tegelijk met het schooluniform ook maar een rode stropdas gekocht van de Hibberdene Academy. Die rode stropdas lag mij al een hele tijd verleidelijk aan te kijken, en ik vond het wel grappig dus ook maar gekocht (kost geen drol). Buiten geprobeerd om in een nonchalante, verveelde houding, tegen de auto te leunen en daar heeft Jaap een foto van gemaakt; ik zeg het er maar even bij dat u niet denkt dat (gelijk Siewert van de Linden) de "directeur van het Kinderfonds" zichzelf ten koste van de kinderen, verrijkt heeft.  Maar ja, na het schooluniform hebben wij eerst maar eens even wat voedsel en drank ingeslagen want er zou nog een lange rit volgen. Daarna bericht aan Theresa: we komen er aan, maar ja, nadat we alle sandwiches en Cola hadden opgedronken werd het toch wel een beetje vervelend en ben ik met Tutu aan de gang gegaan. Hij had een site van de universiteit in Durban opgezocht en daar stond wat (summiere) informatie op betreffende de cursus Bussiness Administration/Management. Maar er stond ook dat je tussen 05 en 10 december moest langskomen om je in te schrijven, ID meenemen en R 150 betalen. Aangezien ik het plan had om morgen naar Ayob in Pietermaritzburg te gaan zou ik langs Durban komen en konden we eventueel daar samen heen gaan. Maar ja, dat soort dingen lopen altijd anders dan je denkt natuurlijk dus hem geadviseerd om te gaan bellen. Hem mijn telefoon gegeven en hij kreeg zowaar iemand aan de lijn. Het enige belangrijke wat ik opving was dat het ongeveer R 23000 zou gaan kosten, dus vergeet het maar, dat kan en zal het fonds nooit gaan betalen, sterker nog: zoveel geld heb ik niet eens in kas. De andere studie die hij graag wilde gaan volgen is: Arts, in de zin van: kunst. In het verleden had ik al eens gemeld dat hij aardig kan tekenen en heeft ook iets voor mij gemaakt destijds. Nadat we dit allemaal hadden doorgepraat en Jaap alle bomen water had gegeven, kwam eindelijk Theresa zachtjes aanrijden, draaide haar raampje open en zei heel zachtjes: s o r r y, ik antwoordde zo mogelijk nog zachter: o k. Ik had de route al in m'n telefoon staan en ik verkneukelde mij weer op het over de dam rijden in de Mthwalume rivier. Ondertussen was het weer behoorlijk warm geworden, ik heb de ramen dicht gedaan omdat een gesprek voeren met alle ramen open sowieso al onmogelijk is. Vervolgens de diepvriezer aangezet en zat Theresa weer versteend naast mij waardoor ik even verlost was van moeilijke maar vooral onverstaanbare vragen en daar had ik geen zin in en bovendien moest ik mijn aandacht volledig bij de weg houden want ze rijden hier volstrekt idioot. Bovendien, nadat ik van de snelweg af moest en wat binnenwegen had afgewerkt doemde er een breed zandpad op. Naarmate de dam dichterbij kwam, werd Theresa steeds nerveuzer, vanuit m'n ooghoeken had ik al gezien dat de rivier niet wild stroomde en bovendien had ik met God afgesproken dat hij dit zou regelen. Voordat je de dam over kunt met een scherpe bocht naar rechts, moet je een stuk steil naar beneden. Ik zag dat er net een auto over de dam gereden was en die kwam nu de helling op, dus ik moest wachten. Theresa had het nu echt te kwaad en begon van alles te roepen, Pam en Tutu vonden het prima en Jaap zat een filmpje ervan te maken. Nou ja, de overtocht ging prima en Theresa was weer opgelucht; beloofd dat we een andere terugweg zouden nemen straks. Maar voordat we bij de Boardingschool waren, moesten we nog heel wat steile hellingen bedwingen met veel diepe kuilen, bulten en grote keien. Ik kan er niks aan doen, maar ik vind dit heerlijk rijden, zit helemaal te genieten en bloei helemaal op. De klapper kwam op de kostschool zelf toen doodleuk bleek dat de Transfer brief en de schoolresultaten van Pam HELEMAAL NIET klaar lagen; die waren pas 12 december klaar!! Theresa heeft vervolgens geregeld dat een collega van haar, die daar in de rimboe woont vlak bij school, die papieren gaat ophalen en aan haar zal overhandigen. Dit had Theresa gewoon in een kort telefoongesprek kunnen regelen, maar ja dan hadden we niet zo'n mooie tocht gehad. Nou kun je natuurlijk met je hoofd tegen de muur bonken en hysterisch gaan huilen maar ik vond het eigenlijk ook wel weer komisch. In elk geval via een andere weg teruggereden. In Izingolweni Theresa bij Dr. Engar afgezet en daarna Pam en Tutu thuis gebracht. Met Tutu afgesproken dat ik hem zou laten weten wat we morgen gaan doen. Codesa bleek er niet te zijn, die had een gesprek met iemand van de Sinamusa High m.b.t. zijn functie die in 1 februari volgend jaar start. Ik wilde net die kant opgaan toen hij in de stromende regen aan kwam lopen. Eerst hem geconfronteerd met wat zijn "vrienden" gisteren tegen mij zeiden nl. dat hij in een hut had staan drinken, z'n reactie was zo spontaan verbaasd dat ik hem meteen geloofde. Hij beloofde lachend dat hij ze nog wel een keer te "grazen" zal nemen. Vervolgens hem gezegd dat ik getroffen ben door zijn bezorgdheid over zijn broer Malibongwe en dat hij daardoor een nieuw telefoonnummer van mij krijgt. Eraan toegevoegd dat ik wil dat hij zijn nieuwe telefoonnummer op de tien afgedrukte vellen zou vermelden zodat als er iemand is die informatie heeft, hem kan bellen. Vervolgens hem de plastic tas met de nieuwe telefoon gegeven, hij was diep geroerd, pakte mijn hand en drukte die tegen zijn hart. Hem gezegd dat hij ook in mijn hart zit. Buiten namen we met een stevige hug afscheid van elkaar. Op de terugweg Theresa weer opgepikt bij Dr. Engar en in Port Shepstone hebben wij de nodige inkopen gedaan en de tank weer volgegooid. Tijdens het eten bedacht ik mij dat het onmogelijk is om morgen eerst in de ochtend Tutu op te halen, hem langs twee scholen te sleuren, weer thuis te brengen en dan helemaal naar Pietermaritzburg te rijden om daar met Ayob om 12.00 u. te gaan lunchen. We zouden Tutu maar ook onszelf te kort doen met deze onmogelijke opdracht. Dus ik besloot, met pijn in het hart, om Ayob maar af te bellen. Ayob was erg teleurgesteld, ik snapte dat en gezegd dat ik het ook heel pijnlijk vind maar dat dit er tussen kwam en dat ik hier ben voor de kinderen. En morgen is de enige gelegenheid voor ons om dit nog op te kunnen pakken. Hij begreep het wel, hij gaf aan dat hij twee bypasses had gehad en dat hij het rustig aan moet doen. Was fijn om even zo met hem te praten en herinneringen aan Henk op te halen. Jaap reageerde opgelucht en had niks willen zeggen maar hij gaf aan dat hij erg tegen morgen op had gezien.