Rommeldag

Allereerst stond op de planning dat Stephan, eigenaar van onze B&B, met een speciaal hitte-apparaat onze deuk achter op de bumper zou proberen weg te werken. (Bij de Madlala's moest ik achteruit een heuvel oprijden, Jaap stond buiten te kijken om mij te loodsen. Op een gegeven moment brulde Jaap: HO; echter de eerste brul hoorde ik niet en raakte net een grote steen die daar volkomen zinloos lag te zijn. Ik heb mijn gehoorapparaten continu niet in hetgeen een ramp is in de communicatie met de kinderen en Theresa.) We hadden ons ontbijt nog niet op of Stephan kwam glimlachend vertellen dat hij al klaar was. Verbluffend resultaat, je moest met een microscoop zoeken wilde je nog iets kunnen zien. Er zit nog een klein inkepinkje maar ik ga wat modder meenemen van hier en vlak voor we de auto weer inleveren smeer ik links en rechts wat modder op de achterbumper en dan ziet niemand er wat van. De telefoon van Pam konden we pas rond 14.00 uur ophalen dus we hadden nog even tijd. Even bij Johan Coetzee van Postnet (of hij familie is van de Zuid-Afrikaanse schrijver, ga ik nog een keer aan hem vragen) het door hem gekopieerde fotoboek opgehaald wat ik van moe Khomo had geleend (ooit door Henk gemaakt). Tevens aan hem gevraagd hoe ik in de toekomst geld aan Pam kon overmaken naar haar telefoon. Volgens hem moesten wij naar de Standard Bank; echter daar vertelden ze mij dat dat niet kon omdat ik geen rekening bij hen kon openen. Ze adviseerden mij om naar de Spar te gaan, daar kon het heus wel. Echter bij de Spar aangekomen riep de cassiere meteen om haar leidinggevende door heel hard: "Leidinggevende" te roepen, zo werd het toch ook een beetje leuk. De leidinggevende vertelde mij dat ik toch echt een ID moest kunnen laten zien, ik toonde haar mijn paspoort. Ze keek er naar alsof ik een obscuur, vunzig tijdschrift in m'n handen had, ik legde haar uit wat het was. Maar nee, dat kon niet want er moet een nummer gescand worden, ik toonde haar het nummer van m'n paspoort. Maar nee, dat kon niet, want het moest een Zuid-Afrikaans ID zijn; haar voorzichtig geïnformeerd dat ik een Nederlander ben en die hebben over het algemeen geen Zuid-Afrikaans paspoort. Dus... maar... want..., kortom neen, het kan niet. Het zou erop neerkomen dat ik bv. Sane zou moeten ophalen, die zou dan haar ID moet laten zien, maar Pam ook, echter...mits...; totaal ontredderd verliet ik het pand. Nou ja, OK, dan maak ik het geld voor Pam naar Sane over en die moet het naar Pam's telefoon overmaken. Opgelost. Pam had gisteren zich laten ontvallen dat ze wel een boek zou willen lezen dus wij bij onze Indische telefoonreparateur nagevraagd. Zijn broodmagere bediende sleurde ons de drukke N2 over waarbij we allerlei capriolen moesten uithalen om veilig de overkant te bereiken. Voor Jaap was dit een marathon vanwege nasleep COVID maar hij heeft het overleefd. Het was een kringloopwinkel die o.a. heel veel boeken te koop had. Na een uurtje graven gingen we met 5 boeken de deur uit voor een paar kwartjes, Fantastisch. Daarnaast nog een spelletje gekocht waarvan Jaap had gezien dat Pam dat leuk vond. We hadden nog steeds tijd over en ik heb toen Alfons van der Galiën gebeld van de Rehoboth Children Village (https://www.rehoboth.org.za/) of we even een kijkje bij hem konden nemen. Kees en ik hadden dat in 2018 ook gedaan, wij waren toen erg onder de indruk. Alfons vond het heel leuk en om 13.30 u. waren we er. Het is een fantastisch project wat zij twintig (20!) jaar geleden hebben opgezet en nog steeds draait als een tierelier. Er worden kinderen opgenomen van 0 jaar tot en met puberteit, soms ook letterlijk doodzieke kinderen. Zij hebben daarom ook een goeie relatie met het Murchison hospitaal wat 5 km. terug gelegen is aan de hoofdweg N2. Jaap heeft zich ook meteen laten inschrijven voor de Nieuwsbrief die elk kwartaal per meel wordt toegestuurd. Zij worden nog steeds tegen gewerkt door de overheid omdat die vindt dat kinderen door hun familie moet worden opgevangen en opgevoed. Daar zijn zij het ook helemaal mee eens maar dan moet die familie-omgeving wel veilig zijn en daar zit soms nou net het probleem. Opgewekt over zo'n mooi project gingen wij terug naar de telefoon-man en haalde daar de telefoon van Pam op. Omdat we toch naar Izingolweni gingen voor Pam ook maar meteen de Hollandse kaas en een speciale wijn voor Nuh meegenomen. Eerst naar de Fam. Khomo, het Fotoboek van Henk teruggegeven en de kaas en wijn overhandigd. Afgesproken dat we volgende week woensdag terugkomen met Minnie om dan feestelijk met taart en drank zijn verjaardag uitbundig te vieren, dit plan werd enthousiast ontvangen. Gezegd dat ze dit geheim moeten houden voor Minnie zodat het een grote verrassing voor hem wordt. Door naar Pam, prachtig om te zien hoe enthousiast ze reageerde op de boeken, "die heb ik vóór het weekend al uit" en uiteraard was ze blij met de telefoon die het weer deed. En natuurlijk kwamen we Zandile weer tegen toen we wegreden; gezegd dat we zaterdag as terugkomen omdat Sane dan thuis komt voor het weekend. Thuisgekomen met Jaap afgesproken dat we zaterdag een aantal gebraden kippen en chips naar binnen gooien zodat de kinderen even rustig zijn, dan ga ik met Sane een stuk wandelen om rustig met haar te kunnen praten. Mogelijk dat ik Sane zondag naar Port Shepstone laat overkomen zodat we dan ook nog tijd met elkaar hebben.