Aidswezen

U hebt nog de naam van de basisschool tegoed, dat was: Quesilokusa. Ik had jullie nog niet verteld over onze laatste levering op afgelopen vrijdag aan de Sikanisweni High School. Dat werd eerlijk gezegd een domper. De directeur was er niet, nou vonden wij dat al een nutteloos figuur voor de school. Toen wij hem 2 weken geleden spraken over de levering van de pakketten was zijn enige reactie: "Yes, I see, right, yes, etc etc etc". We hebben toen dat gesprek maar na 2 minuten beëindigd en hem verder een prettige dag gewenst. De juffrouw die er wel was wist ook niet zo goed hoe hiermee om te gaan. Uiteindelijk werd er een lokaal leeggehaald en alle pakketten daarheen gesleept. Er waren slechts 3 volwassenen aanwezig, kortom: er begonnen wat rookpluimen uit onze oren te komen. Uiteindelijk hebben wij de juffrouw een beetje aangestuurd en stonden er uiteindelijk 17 pakketten klaar met 15 volwassenen en kinderen erachter. De juffrouw heeft niet namens de school het woord gedaan en dus deed Henk zijn verhaal. Van 1 meisje was een broer onderweg die ZAR 50 van ons kreeg om benzine in zijn auto te gooien. De andere jongen hebben we zelf "thuis" gebracht. Mijn God, troostelozer oorden hebben we daar nog niet gezien. Behalve dat zijn "huis" klein, koud en donker was met 1 (één) spaarlamp, was zijn omgeving desolaat, er stonden 3 in elkaar gestorte huisjes naast die van hem. We hebben de spullen in zijn huisje gezet en hebben een zeer korte rondleiding van hem gehad. Uiteraard heeft Henk een arm om hem heen geslagen bij de foto. En, wat dacht je anders, moet ook deze jongen 2 (twee) uur lopen naar zijn school en weer terug. Dat deze jongen elke dag nog naar school gaat is een Gods wonder, je kan natuurlijk zeggen: daar ziet hij zijn vrienden, hij leert daar wat, etc. maar mag je DIT als maatschappij van deze kinderen vragen?? Deze jongen zou naar ons idee beter af zijn in een tehuis waar meerdere jongeren wonen die min of meer dezelfde achtergrond hebben (zoals in Nederland). Daar kunnen ze begeleid en gesteund worden door groepsleiders (en leren uiteraard ook van van medegroepsgenoten); ze staan er dan niet alleen voor. Uiteraard heb ik deze brandende kwestie voorgelegd aan onze inmiddels vermaarde Mrs. Theresa Nthabiseng Tshabalala. Zij gaf aan dat het in hun land gebruikelijk is dat kinderen, wezen, door eigen familie dan wel gemeenschap/dorp worden opgevoed. (de zg. Ubuntu). Echter door de toenemende welvaart zijn deze begrippen verwaterd en vallen deze jongeren dus buiten de boot. Er zijn wel tehuizen maar nog niet zoveel.  Kortom dit wordt even een e-mailtje naar president Zuma, want jongeren zijn de toekomst van een natie.