Urgent action

Zoals gemeld had moeder Theresa een tweeling dringend bij ons aanbevolen. In eerste instantie is Henk daar gisteren alleen op afgegaan. Ik zou intussen bij de Khomo's nog wat herstelwerkzaamheden uitvoeren. Het bleek te gaan om uiteindelijk 3 wezen die in een huis woonden waar brand was uitgebroken wegens kortsluiting. Henk heeft kleding en een voedselpakket gekocht. 's middags belde Henk, heb je nog puf voor een electra-klus, tuurlijk, daarom zijn we hier. Henk haalde me op en onderweg wat electraspullen gekocht. Nieuwe aansluiting gemaakt en aangesloten op een groot stekkerblok zodat meerdere apparaten veilig kunnen worden ingeplugd. Ondertussen zag ik al dat er allerlei lampen met draadjes aan elkaar geknoopt waren waarbij de draden open en bloot zichtbaar waren, dus daar ook maar meteen kroonsteentjes tussen geplaatst. Eigenlijk zou er een heel 3-aderig snoer vervangen moeten worden maar die hadden we niet bij ons. En de grootste nood was nu ook wel gelenigd. Het meisje nodigde ons meteen uit voor het bijwonen van een kerkdienst in de Sionkerk as zondag; volgens Henk zou dat een hele happening zijn met zang en dans dus dat willen we niet missen.

Bijna vergeten: de opvolger van Usain Bolt heet: Tutu Madlala! Afgelopen maandagmiddag, toen ik op Henk wachtte vroeg ik Tutu of hij naar de weg wilde lopen om te kijken of Henk er al aan kwam. Vervolgens stond ik in stofwolken gehuld nadat hij weggesprint was. Ongelofelijk wat een explosie en snelheid Tutu met zijn korte beentjes kon ontwikkelen!! Nu snap ik het bericht wat ik van de week op de Afrikaanse TV zag, nl. dat Usain Bolt zijn afscheid aankondigde na de komende olympische spelen. Je loopt jaren als een onoverwinnelijke koning rond op de Olympus en je ziet dan Tutu lopen, dan weet je dat je einde van je carriere in zicht is. Heel verstandig van Usain want als hij zou blijven lopen zou hij gedurende de 100 mtr. sprint alleen de rug van Tutu hebben kunnen zien.

Vandaag, donderdag, naar Port Shepstone en de fiets van Minnie ingeleverd ter reparatie  zodat hij hierna weer lekker rond kan scheuren in Izingolweni met dat ding. Tevens gaat Henk proberen zijn ouwe verkeersboete te betalen (3e poging!) en internetten. Morgen wordt de laatste klusdag bij de Madlala's inclusief afscheid. Zaterdag hebben we een lunch met moeder Theresa en een vage Zwitserse dame. Desgevraagd gaf Theresa aan dat het niet de directrice van de Zwitserse Bank was,  jammer, het zou ongekende financiële perspectieven hebben kunnen bieden voor ons fonds. Zondag dus mogelijk een swingende kerkdienst en dan koffers inpakken.

Terugkijkend op onze activiteiten, de doelstelling was:

1/ drie scholen voorzien van voedselpakketten, en 

2/ veel tijd besteden aan de Madlala's (was dringend verzoek van moeder Theresa).

Ik vind dat beide doelen zeer ruimschoots zijn gehaald, er zijn éénenvijftig pakketten uitgedeeld (inclusief knuffels, balpennen, kleurpotloden, etc. wat Henk o.a. bij de Speelgoedbank te Geleen heeft opgehaald). Bij de Madlala's hebben we zelfs meer kunnen doen (dankzij jullie steun!) dan alleen wat kleine reparaties uitvoeren. Het gezin is in de steigers gezet en de basisvoorzieningen zijn aangebracht, het huis is (basaal gezien) weer bewoonbaar. Daarnaast is er door de toezegging van een maandelijkse financiële aanvulling van ZAR 500,- (= € 38,-) een garantie dat de acht kinderen de hele maand fatsoenlijk en goed kunnen eten. Hetgeen ook de werking van de aidsmedicijnen van Zandile in positieve zin bevordert. Zandile heeft in totaal een zg. grant (uitkering) van ZAR 1500,- (= € 116,-) per maand; zelfs voor Afrikaanse begrippen is dat erg karig. Belangrijk is dat moeder Theresa toezicht houdt op dit gezin en ons informeert over allerlei ontwikkelingen zodat er op tijd bijgestuurd kan gaan worden. Na een jaar gaan we bekijken hoe e.e.a. gaat en evalueren of er financieel bijgestuurd moet worden. Deze reis, en dan vooral de kinderen, hebben een diepe indruk op mij gemaakt. Hun eenzaamheid maar ook en vooral de veerkracht om door te gaan, toch naar school te gaan, er het beste van te maken. Met de kinderen Madlala zal ik hoe dan ook contact blijven houden, dat zal in eerste instantie schriftelijk zijn (via school (moeder Theresa)). Daarnaast heb ik het plan opgevat om over ongeveer een jaar weer bij hen te gaan kijken, Henk gaat vaker naar Zuid Afrika en zal hen dus binnen een half jaar zeker weer zien en spreken. En ach, anders lopen deze 2 ouwere jongeren toch maar te klieren op hun hangplekken en daar zit de maatschappij natuurlijk helemaal niet op te wachten.