Week 1

Het heeft even geduurd maar dan heb je ook wat. Na vertrek ging een en ander in een stroomversnelling. Eerstens de vliegreis, deze verliep voorspoedig. Toen we boven Caïro vlogen en gingen landen ‘s avonds om 20.30 was er hier en daar vuurwerk te zien, van een oproer of andere onrust was niks te zien, er reden gewoon auto’s over de straten. Later hoorde ik dat er 700 demonstranten zijn doodgeschoten en dat dat tot veel onrust heeft geleid. Woensdagochtend 14 augustus 07.00 uur landden wij in Jo’burg, geld pinnen, prepaid beltegoed, simkaart voor internet en een auto gehuurd en op weg naar onze eerste B&B in Malkerns. Echter dat ligt in Swaziland en dat is vergeleken met Zuid Afrika dus gewoon het buitenland. Gevolg: 2 keer douane en ‘s avonds even bellen met het thuisfront was er niet bij en dus ook geen internet. De volgende dag door naar Mkhaya natuurpark, 10 uur sharp werden we bij de ingang opgehaald. Slapen in een open hut en ‘s avonds werden wij verrast met een aantal dansen en liederen uit hun zoeloe-cultuur, indrukwekkend. In totaal 3 excursies met landrovers en gidsen door het park, witte en zwarte rhino’s gescoord, nyala’s, kudu’s, wildbeast, warthogs, giraffen, vele soorten roofvogels, etc. helaas geen olifanten. Deze waren een aantal weken daarvóór door de omheining gebroken omdat ze te weinig voedsel hadden in het gebied. Sindsdien zij ze niet meer gezien. Vrijdag dan deel 2 en tevens hoofdbestemming van onze reis: Izingolweni, logeren bij de Fam. Khomo waar mijn vriend Henk Langen al jaren komt. Van hieruit gaan wij een 3 tal scholen bezoeken plus extra aandacht aan de 8 kinderen Madlala besteden. Onderweg hebben wij her en der balpennen en knuffels uitgedeeld aan de kinderen die langs de wegen liepen, steeds werd er blij en enthousiast gereageerd. Vandaag ook de 2 pakketten opgehaald met knuffels, spellen en andere zaken van het postkantoor. Morgen, zondag, gaan we e.e.a. uitzoeken wat naar de 8 kinderen Madlala gaat. Bij hen gaan we ook het huis enigszins opknappen. Het gezin Khomo bestaat uit moeder Khomo, Phelo, dochter van 18 en Minnie de jongste zoon van 13. Minnie haalt samen met Phelo, middels een kruiwagen en 3 grote plastic containers, water bij een naburig watertappunt, een paar honderd meter verder langs de weg. Waar ik erg aan moet wennen is dat de kinderen gewoon langs de weg lopen terwijl het verkeer langs hen heen rijdt met grote snelheid, ook ‘s avonds. Eerste indruk tot nu toe: hele warme, aardige mensen, relaxed, mensen kennen elkaar allemaal, ze groeten elkaar langs de weg en maken een praatje met elkaar. Als grote witte man wek ik uiteraard hun nieuwsgierigheid, jongens gaan in een grappige pose staan en willen op de foto; merkwaardig genoeg vragen ze niet om te mogen kijken wat het resultaat is. Op mijn eerste wandeling kom ik toevallig de buurvrouw tegen, zij functioneert als een soort oma. Zij herkent mij en stelt mij voor aan de andere 2 dames. Ik vertel haar over mijn ervaringen in het Mkhaya natuurpark en de prachtige liederen en dansen die ik gehoord en gezien heb. Ze vraagt of ik van die zang hou, ik zeg ja en zij neemt mij mee een zijweg in en ergens in het gras staat een klein huisje waar op de buitenkant staat dat het een crèche is maar zij geeft aan dat er ook kerkdiensten worden gehouden. Binnen zit een oudere dame in de hoek in alle rust te wachten op de dingen die komen gaan (of niet). Oma introduceert mij wederom en ik laat hen de foto’s zien van de dieren in het natuurpark. Ze hebben enorme schik als ik ze vertel dat de vogels die op de ruggen van de rhino’s en de zebra zitten, de insecten uit de huid pikken en zo dus beiden voordeel hebben. Uiteindelijk arriveert de vrouwelijke dominee in een gloednieuwe prachtige Toyota Avensis en heet mij hartelijk welkom. Aangezien er dikke bijbels te voorschijn worden gehaald kon dit wel eens lange zit worden en wordt het tijd voor mij om te gaan. Ik had tegen Henk gezegd dat ik een korte wandeling zou maken maar ik weet dat hij niet zo gauw ongerust wordt. Eenmaal teruggekomen heb ik met Minnie en moe Khomo het spelletje vier-op-een-rij gespeeld, zij zijn daar beiden zeer goed in en ik bijt regelmatig in het stof. 

Om 13.00 uur vertrekken we naar de 8 kinderen Madlala, om ze te begroeten en te bezien wat er zoal aan het huis opgeknapt moet worden zodat we een goede planning kunnen maken. Onderweg kocht Henk een tros bananen voor het gezin en voor onszelf. De ontmoeting met de kinderen sloeg in als een bom. De kinderen reageerden blij toen zij Henk zagen. De bananen werden meteen in zijn geheel in de monden gepropt. Vervolgens heeft Henk 2 tassen met speelgoed uitgedeeld, zelden kinderen zo blij gezien. Alle 6 (Zane, de een na oudste was er niet en Zandile is de oudste) de kinderen begonnen meteen te spelen met lego, puzzels, memory, bellenblaas, vier-op-een-rij, blok met plaatjes (zoek de verschillen), kleurboeken, bal, etc. Ze zaten allemaal op hun hurken, de jongste zat stil de memorykaartjes zorgvuldig te sorteren en met een elastiekje bij elkaar te binden. de ander zat intensief en geconcentreerd te puzzelen, het een na jongste meisje probeerde op haar manier mee te doen met 4-op-1-rij door stiekem steeds plastic muntjes boven in te gooien. Daarna het huis geïnspecteerd, 3 ruiten kapot, een raam moet eerst opnieuw gelijmd worden, alle stopverf moet worden vervangen, wat ijzerwerk voor de ramen ter beveiliging, 3 lampen ophangen zodat er in elke kamer licht is, etc. In de keuken stond alleen pan rijst, Henk vertelde later dat meestal zo rond de 20e van de maand het geld op is en er dan allen rijst en brood is. Dus tevens een boodschappenlijst gemaakt met goed houdbare groenten (er is geen koelkast) en blikken vis, bonen, etc. Henk had een doosje met hagelslag meegenomen, alle kinderen kregen een handvol. Terwijl ik na de inspectie van het huis midden tussen intensief en stil spelende kinderen buiten zat, was Henk binnen met Zandile, het oudste meisje, aan het praten. Zij heeft allerlei traumatische ervaringen opgedaan waarover zij voor het eerst sinds kort met Henk over gesproken heeft. Daarnaast heeft zij aids, echter de medicijnen werken niet goed omdat zij onvoldoende kwalitatief goed voedsel binnen krijgt. Daarnaast mag dit niet bekend worden omdat de kinderen mogelijk angst krijgen dat zij binnenkort zal gaan overlijden (de kinderen zijn volledig afhankelijk van haar) plus het gevaar dat zij verstoten zou kunnen gaan worden door de gemeenschap. Het voelde alsof we als 2 gezinsvoogden weer aan het werk waren maar dan met een combinatie van praktische, basale hulp en psychische hulpverlening. Op de terugweg waren we beiden erg onder de indruk. Henk opperde om te bekijken of het erin zit om ook nog een koelkast voor hen aan te schaffen, dat gaan we volgende week bekijken. Gelukkig helpt de adj. hoofd van de school van Zandile ook d.m.v. een fin. bijdrage voor de electriciteit. Het ga jullie allen goed, tot een volgende keer.