Een rustige dag

Gisteren dinsdag 20 augustus bezig geweest in de bibliotheek van Izingolweni, het ligt aan de andere kant van het dorp. Eigenlijk is Izingolweni een hele lange weg door het landschap waar veel huizen verspreid door het landschap staan. Met af en toe zijwegen waar ook allemaal weer huizen her en der staan. Het centrum is klein, een winkelcentrum en vooral veel plekken op de stoep waar vrouwen kleding, bananen en sinaasappels verkopen. Links en rechts zijn er wat supermarkets, een bouwmaterialenhandel, zaken waar meubilair gekocht kan worden, etc. Een grote taxistandplaats op het marktplein want er is geen openbaar vervoer dus iedereen gaat met de taxi. Langs de wegen zie je dan ook allerlei vage opstap-plaatsen voor de taxi’s. In de bibliotheek doen wij ons verhaal en we krijgen toestemming om van het relatief snelle internet gebruik te maken. Dat geeft mij de gelegenheid om een serie foto’s op m'n reisblog te zetten. Als ik bijna klaar ben belt Henk mij op, adj. dir., mevr. Theresa Nthabiseng Tshabalala (om precies te zijn), had gebeld, er zijn problemen met Litre. OK, laptop uit, jas aan en naar buiten, Henk staat er al met de auto en op naar de school, voelt weer helemaal vertrouwd als gezinsvoogdijwerk, ben je net even lekker achter je computer aan het werk, gaat de telefoon, kun je weer op pad. Litre bleek gisteren niet en vandaag te laat op school verschenen, de adj. had haar hard aangepakt, onder het motto: You have to be kind to them by being cruel. M.a.w. kinderen hebben er niks aan als je alleen maar begrip hebt omdat ze het zo moeilijk hebben, of zoals ze tegen een andere leerling ooit had gezegd: kijk naar je tenen, tel ze, het zijn er 10 dus dan kun je daarmee vooruit (in het leven). Bovendien heeft Litre van de 8 kinderen het meeste talent en mogelijkheden dus dubbel zo jammer als dat verloren gaat. Daarnaast geeft ze door te spijbelen een slecht voorbeeld aan de jongere kinderen en die gaan dan op een gegeven moment ook afhaken. We hebben in elk geval afgesproken dat we in de komende weken, daar nog wel eens gesprek met Litre over gaan hebben. Eigenlijk realiseer ik mij nu pas dat ik nog niet zoveel verteld heb van de dagelijkse gang van zaken hier in huize Khomo. ‘s morgens gaat Minnie (13 jr.) al vroeg naar school. Het is een schat van een jong, guitige kop en is redelijk pienter. Henk is zo langzamerhand een vaderfiguur voor hem geworden en dat is mooi om te zien. We hebben hem één van de Nintendo gameboys gegeven met wat spellen erbij. Ze zijn zo’n beetje vooroorlogs (en bij de speelgoedbank te Geleen ingeleverd omdat Nederlandse kinderen die niet meer interessant vinden) maar hij is er hartstikke blij mee. Nadat Minnie (al vroeg) naar school is gaan wandelen (alle kinderen lopen allemaal (lange afstanden) naar school (waar zeiken die Nederlandse kinderen eigenlijk over) staan wij om 08.00 uur op. Mevr. Khomo maakt dan een bad voor ons, dat wil zeggen zij brengt dan een grote ronde plastic bak met warm water in mijn kamer. Ik ga mij dan wassen, zij gooit daarna het water weg, achter het huis. En maakt het ontbijt, dat bestaat elke dag uit een grijze substantie, maismeelpap genaamd. Henk en ik doen daar dan citroensap uit een fles bij en ik stop er stukken appel in, daarna eten we nog een sinaasappel en gaan we op pad.

Als we tussen de middag thuiskomen maakt mevr. Khomo voor ons 2 tosti’s met kaas en een kop thee. Tegen 16.00 uur komt Minnie uit school, hij heeft dan een brullende honger, tussen de middag eet hij waarschijnlijk niet of te weinig, dat geldt ook voor de ochtend. Meestal hebben wij een tros bananen gekocht voor ZAR 20 (€ 1,50) die we hem dan toespelen. ‘s avonds spelen we meestal een potje 4-op-een-rij met hem die hij bijna altijd weet te winnen van ons, hij is daar verduiveld slim in! Hetgeen wij natuurlijk geweldig vinden. De eerste dag dat wij aankwamen had Henk al gezien dat de koelkast leeg was op 4 ananassen na. Desgevraagd gaf Minnie aan dat er in de weken daarvoor alleen brood was. Zo af en toe spelen wij Minnie wat toe, zoals een Samsungmobieltje die ik niet meer gebruik en nog redelijk nieuw is, etc. Zoals eerder gemeld betalen wij ons verblijf door al het eten te kopen plus alle extra voorkomende zaken m.b.t. de kinderen of huisraad. De eerste dag had ik een nieuw slot ingezet en vandaag een nieuwe lichtschakelaar omdat de oude open was en men dus gewoon in de stroomdraden kon grijpen.  De WC is een betonnen vierkant huisje zonder licht, er is ook geen stromend water dus als ik naar de WC geweest ben gebruik ik meestal een desinfecterende goedje wat ik op mijn handen spuit. Dan komt de andere, oudere dochter Phelo, zo af en toe thuis, Henk en ik hebben t.b.v. van een overgangsfeest op school, een paar schoenen voor Phelo gefinancierd. Verder lopen er kippen en 7 kuikentjes rond die dus overal naar harte lust hun gevoeg doen, ook scharrelen er wat geiten tussen door, en gisterenavond, tot grote schrik, wat koeien van de buurman. Er is niet altijd een duidelijke afscheiding of afrastering. Er is geen vuilnisophaaldienst, ieder gooit het in een kuil op zijn eigen stukje grond en soms wordt het verbrand, uiteraard liggen er daardoor langs de kant van de weg heel veel plastic flessen en andere rommel, geen fraai gezicht. Ook in het dorp zelf is het er altijd vies en rommelig, kapotte straten, veel gaten in de weg, etc. Leuk is dat een aantal mensen je een beetje beginnen te kennen, zoals de buurvrouw die een vage tante of zuster of moeder is van Mevr. Khomo, dat is nooit zo helemaal duidelijk hier. Iedereen is wel elkaars oom, tante of broer, etc. Haar naam is Rhooda, zij noemt mij Tonnie. Zij is de vrouw die ik tijdens mijn wandeling afgelopen zondag tegenkwam en mij naar de liturgische dienst meenam. Morgen weer actie: 3 afspraken met scholen mbt de levering van de voedselpakketten.